Ειδομένη 5/3/2016

Photo: Κωνσταντίνος Αλεξόπουλος

Θερμοκρασία εδάφους 10 βαθμοί κελσίου. Ειδομένη. Σάββατο 5 Μαρτίου 2016. Ώρα 11:45 μ' έναν ήλιο σχεδόν αδιάφορο και δίχως να ντρέπεται.

Λίγοι άνθρωποι σε ομάδα της Αυτόνομης Παρέμβασης Νεαπολιτών (Α.Πα.Ν.), βοηθοί στην κουζίνα Colors. Κι άλλοι,... μόνοι... μαζί... εκατοντάδες. Μικρή ευκαιρία να χαμογελάσεις.

Εκεί που έταξε ο χρόνος πέτρες, χώμα και ανθισμένες παράταιρα άγριες δαμασκηνιές, μια πολιτεία ανθρώπων δίχως πατρίδα. Όσο φθάνει το μάτι, μια θάλασσα πολύχρωμα αντίσκηνα, μουσκεμένα ακόμη από τη χθεσινή κι αυριανή βροχή. Μέσα στις λάσπες. Πώς να συμμαζέψεις σε δυο τετραγωνικά μουσκεμένο νάυλον την οικογένειά σου, τα χιλιόμετρα, τον πόλεμο, το Αιγαίο να ορμά να σε πνίξει, τα σύρματα να σου κλείνουν το δρόμο; Δεν έχεις ορίζοντα. Δεν έχεις δικαίωμα. Πρέπει να περιμένεις να συνεδριάσουν τα φρεσκοσιδερωμένα πουκάμισα στην Ευρώπη, μετά τις βόμβες τους, για να αποφασίσουν αν εσύ, τα παιδιά σου, οι γύρω σου άνθρωποι έχετε δικαίωμα να ζήσετε.

Πέντε άνθρωποι καθόμαστε να καθαρίσουμε πατάτες. Να ετοιμαστεί το αυριανό γεύμα. Συνθήκες υγιεινής μηδέν. Το παλεύουμε. Η ομάδα λίγο μετά αλλάζει. Η Μαρία, η Alexa, εγώ και δεκάδες μικροί βοηθοί με μεγάλα στρόγγυλα μάτια γεμάτα απορία και χαμόγελο, να καθαρίζουν και να πλένουν τις πατάτες στο νερό του κουβά. Δυο καστανόξανθες φίλες μου, μάλλον δίδυμες, με ένα κομμάτι λάχανο στο χέρι από την διπλανή ομάδα που κόβει σαλάτα, όσο καθαρίζω αυτές κόβουν μικρά κομματάκια από το λάχανό τους τους και με ταΐζουν.

Το γεύμα έχει ετοιμαστεί για διανομή. Μια ατέλειωτη σειρά ανθρώπων για λίγο φαγητό. Θα σταματήσει μόνο σαν νυχτώσει.

Λίγο πιο πίσω δύο βρύσες για να πλύνουμε τα ταψιά απ' την κουζίνα. Μαζί μας δεκάδες άνθρωποι να λούζουν τα μαλλιά τους, να πλένουν τα μωρά, τα ρούχα τους, τα χέρια τους και τα πρόσωπά τους. Να στήσουμε δύο, τρεις ξύλινους πάγκους φίλοι μου συμπολίτες. Να κάνουμε ότι περνάει απ' το χέρι μας. Να σταματήσουμε να κουβεντιάζουμε.

Είναι η ώρα να μετρηθούμε με την ανθρωπιά μας, δίπλα σ' αυτούς τους ανθρώπους. Να καρφιτσώσουμε ένα κομμάτι απ' την ψυχή μας σ' ένα πανί και να το κρεμάσουμε εκεί στην πλατεία στο ρολόι και να γράφει...

Η Νεάπολη μπορεί και πρέπει να είναι φιλόξενη συνοικία για τους πρόσφυγες και τους μετανάστες.