Πέμπτη 7 Μαΐου 2015

Η Κρίση, οι Κροίσοι και οι Κρίσεις για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης

(επιχειρώντας από τη βάση την πολιτική προσέγγιση)

Ανοιχτή συζήτηση

  • Αναζητούμε τη Συμμετοχή, με Γνώση και Ευθύνη, συσκεπτόμαστε μπροστά σε αμείλικτα σταυροδρόμια...
  • Συναντιόμαστε “ειδικοί” και “αδαείς” σε ισότιμο ανοιχτό Διάλογο / Προβληματισμό.
  • Ανιχνεύουμε διαθεσιμότητες για δράσεις στην παρούσα συγκυρία.

Τετάρτη 13 Μαΐου 2015 ώρα 7:30 μ.μ.

στο Πολυδύναμο Κέντρο Νεολαίας Δήμου Νεάπολης - Συκεών
Ζάκα 25 με Διδυμοτείχου (είσοδος από Διδυμοτείχου)
2ος όροφος

Συμβάλλουν με τη συμμετοχή τους οι:

  • Αλέξανδρος Αρβανίτης, εκπαιδευτικός- blogger
  • Κώστας Κεκελιάδης, δημοσιογράφος
  • Απόστολος Λυκεσάς, δημοσιογράφος
  • Κώστας Μπαϊρακτάρης, αναπληρωτής καθηγητής ΑΠΘ τμήμα ψυχολογίας


Εικόνα πρόσκλησης


Το κείμενο της εισήγησης

Η Κρίση, οι Κροίσοι και οι Κρίσεις για τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης

ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ

Το προφανές συμπέρασμα απ΄αυτή την παράθεση γνωστών ρήσεων «ειδικών» από τόσο αντίπαλα στρατόπεδα, είναι πως συμφωνούν στη τρομακτική δύναμη των ΜΜΕ να χειραγωγούν και να διαμορφώνουν συνειδήσεις, να ασκούν όχι μόνο ενημέρωση – ως θα όφειλαν - αλλά και παραπληροφόρηση και προπαγάνδα.

Για την Αυτόνομη Παρέμβαση Νεαπολιτών (ΑΠΑΝ) είναι η κατάλληλη συγκυρία, ώστε να ανοίξει στην χώρα μας η κουβέντα για τα Μέσα μαζικής ενημέρωσης. Γιατί, πλέον, η ποιότητα της ενημέρωσης, όσο και η προβαλλόμενη αισθητική, έχουν αγγίξει πάτο. Γιατί τα μεγάλης εμβέλειας και δωρεάν πρόσβασης ΜΜΕ, που είναι συγκεντρωμένα συντριπτικά σε χέρια ολιγαρχών, έχουν ξεπεράσει τον ήδη γνώριμο εαυτό τους με λυσσαλέα εμμονή στη στημένη είδηση, στη μισή αλήθεια, στην επιδίωξη χειραγώγησης της κοινής γνώμης.

Πληροφόρηση και ενημέρωση. Με την δεύτερη έννοια να προϋποθέτει πιο ενεργητική στάση του δέκτη του μηνύματος. Καθημερινό και απαραίτητο αγαθό για κάθε υπεύθυνο πολίτη, προκειμένου να σχηματίζει σφαιρική άποψη για τα τοπικά, εθνικά και διεθνή θέματα. Έχουμε πραγματικά πρόσβαση στην ενημέρωση; Έντυπη, ραδιοτηλεοπτική ή ηλεκτρονική;

Ας τα πιάσουμε ένα ένα. Κανάλια εθνικής εμβέλειας και εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας. Δεν θα βρούμε έναν πολίτη σ’ αυτή τη χώρα που να μην τα θεωρεί προνομιακούς χώρους διαπλοκής. Αρκεί να αναρωτηθούμε γιατί τα μεγάλα μέσα μαζικής ενημέρωσης στην χώρα μας τα κατέχουν επιχειρηματίες που έχουν πλουτίσει κυρίως ως εργολάβοι ή εφοπλιστές. Από χόμπι; Για να προσθέσουν μια ακόμη επικερδή επιχείρηση στη συλλογή τους; Προφανώς το δέλεαρ είναι η τρομακτική ισχύς των μέσων στην οποία ήδη αναφερθήκαμε.Μια τέτοια ισχύς που μπορεί να εμφανίσει το ίδιο πρόσωπο ως άγγελο το πρωϊ και ως διάβολο το βράδυ της ίδιας μέρας. Είναι λοιπόν “λογική” η επιδίωξη κατοχής μεγάλου μέρους των ΜΜΕ από επιχειρηματίες που επιθυμούν να μένει στο απυρόβλητο η διαπλοκή τους με όλο το φάσμα της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Έτσι μπορούν να χειραγωγούν το κοινό, να προωθούν όσο το δυνατό ανενόχλητοι τα συμφέροντά τους και να απολαμβάνουν τον θρόνο της 4ης εξουσίας.

Οι επιχειρήσεις media είναι οι μοναδικές επιχειρήσεις που δεν πλήρωσαν τα χρέη τους για την εκμετάλλευση δημόσιας περιουσίας, δηλαδή για τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες. Όλοι καταλαβαίνουμε και το εύλογο ισοδύναμο που κατέβαλαν για να πετύχουν αυτή την «μεγαλοψυχία» αλλεπάλληλων κυβερνήσεων.

Αλλά χωρίς τα δελτία των οκτώ, η Ελλάδα θα ήταν αυτό που είναι; Η πολιτική ζωή θα ήταν αυτό που είναι; Τα μνημόνια και οι πολιτικές λιτότητας θα είχαν περάσει τόσο εύκολα; Η φασιστική ιδεολογία και η πολιτική της έκφραση θα είχαν ριζώσει σε τέτοιο ποσοστό στην Ελληνική κοινωνία; Η συναίνεση σε αντικοινωνικές πολιτικές θα διατηρούνταν τόσα χρόνια; Τελικά, τα πολλά ιδιωτικά κανάλια συνιστούν πολυφωνία ή πρόκειται για όργανα της ίδιας ορχήστρας που υπηρετεί την προκαθορισμένη ενορχήστρωση;

Και η κρατική τηλεόραση; Η υπό σύσταση νέα δημόσια τηλεόραση; Είναι γνωστός ο ρόλος που έπαιζε, αυτού του κυβερνητικού απολογητή. Υπάρχει τρόπος να έχουμε μια δημόσια τηλεόραση που να μην είναι μονοφωνικό κυβερνητικό όργανο; Ποιο θεσμικό πλαίσιο μπορεί να το εξασφαλίσει αυτό; Η αυτοδιαχειριζόμενη ΕΡΤ, μετά τον ξαφνικό θάνατό της, έδειξε κάποιον δρόμο συμμετοχής των εργαζομένων και εμπλοκής της κοινωνίας στο ρόλο των ΜΜΕ ή απέτυχε αυτό το πείραμα;

Παράλληλα, το γεγονός ότι από τον Γενάρη υπάρχει μια κυβέρνηση που, ενώ πολεμιέται φανατικά από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, στηρίζεται σθεναρά από την κοινή γνώμη, μήπως αυτό υποσημαίνει και κάποια χειραφέτηση και κριτική στάση του κόσμου; Κάτι τέτοιο θα προϋπέθετε βέβαια ανάπτυξη εναλλακτικών φορέων ενημέρωσης, οι οποίοι επιδιώκουν να αποτελέσουν αντίβαρο στα μονοπώλια της είδησης. Υπάρχει κάτι τέτοιο στον χώρο της λεγόμενης ανεξάρτητης δημοσιογραφίας και στον κόσμο του διαδικτύου;

Στο δημοκρατικό, ανήσυχο διαδικτύο δεν απουσιάζουν τα διαμάντια αρθρογραφίας υψηλής ποιότητας, το χιούμορ, η «ψαγμένη ενημέρωση». Θα τα συναντήσουμε σκόρπια σε κάποια blogs, διαδικτυακά ραδιόφωνα, τηλεοπτικά κανάλια. Αλλά, δυστυχώς, στο αντιφατικό τοπίο του διαδικτύου ευδοκιμεί και η σχολή της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας, με τις αδιασταύρωτες ειδήσεις, την έλλειψη δεοντολογίας, τους στημένους σχολιαστές, τη σκόπιμη σύγχιση είδησης και άποψης. Μια σχολή ξεπλυμένη στην κολυμβήθρα τoυ Σιλωάμ της υποτιθέμενης αντισυστημικότητας, στην ουσία εκεί που ο κιτρινισμός ντύνεται τον μανδύα της “αντικειμενικής εναλλακτικής” ενημέρωσης.

Εμείς οι πολίτες, το κοινό, οι καταναλωτές αυτών των προϊόντων, πόση ευθύνη φέρουμε για την συντριπτική κυριαρχία των σκουπιδιών, της πρωτοσέλιδης ασημαντότητας, των πάνελ των ασχέτων αλλά με άποψη επί παντός επιστητού; Πρώτες σε κυκλοφορία οι πιο κίτρινες εφημερίδες, πρώτες σε ακροαματικότητα οι ευτελέστερες ενημερωτικές και ψυχαγωγικές εκπομπές, πρώτα σε «χτυπήματα» τα πιο «δήθεν» αντισυστημικά σάϊτ. Πόσο μαζί τα φτιάξαμε, λοιπόν;

Μέσα σ’ αυτό τον δαίδαλο πληροφόρησης, υπερπληροφόρησης, παραπληροφόρησης και σκόπιμης απόκρυψης, μπορούμε να αναπτύξουμε μια ικανότητα να φιλτράρουμε και να αξιολογούμε; Να σταματήσουμε εν τέλει να επιβραβεύουμε τη χυδαιότητα;

Τώρα, που ζούμε τις πρώτες κυβερνητικές εχθροπραξίες με τους λεγόμενους «βαρώνους των media», τις πρώτες μέρες ενός πολέμου που ευχόμαστε να μην τελειώσει πρόωρα και άδοξα, μπορεί με κάποιον τρόπο η κοινωνία να οργανώσει τη δικιά της παρέμβαση; Υπάρχει τρόπος να αποκαταστήσουμε τη συλλογική μας αξιοπρέπεια;

Πρόθεση της ΑΠΑΝ δεν είναι να δώσει εύκολες απαντήσεις, αλλά να καταθέσει έναν προβληματισμό, να ανοίξει έναν διάλογο ανιχνεύοντας παράλληλα ιδέες για συνακόλουθες δράσεις.


Σύνδεσμοι