αντί πινακίου φακής...

Κάποια στιγμή έμεινες μόνος στο κοντέινερ των τροφίμων.

Συνέχιζες να το τακτοποιείς ενοχλούμενος από τις φωνές των παιδιών που στέκονταν στην είσοδο του, να σε παρακαλάνε για μια λιχουδιά. Τα πιο τολμηρά έκαναν και ένα βήμα μέσα.

Αρνιώσουν για να γλυτώσεις. Αν υποκύψεις θα καθυστερήσεις την πολύτιμη δουλειά σου. Θα μαζευτούν κι άλλα και αυτό δεν θα έχει διαχείριση πια. Θα σε δει και κανένας εθελοντής, ζηλωτής του πρωτόκολλου και άντε... λόγια. Το ξανάκανες και ξέρεις. Πες όχι. Διώξτα. Η αυστηρότητα σου ήταν πειστική. Κατάλαβαν πως δεν είχε κοκό. Επιτέλους ησυχία...την απολαμβάνεις.

Γυρνάς και στην πόρτα βλέπεις μια σκιά. ''Πατατάκια frind''. Για διευκόλυνση επέστρεψες γρήγορα το βλέμμα σου στα ράφια. Επανέλαβες την άρνηση μια, δύο, μέχρι που ήρθε εμπρός σου, σε κοίταξε, ...ξανά, ξανά, ''πατατάκια frind''. Τώρα το όχι θέλει πιότερη δύναμη και δεν τη βρίσκεις. Υπέκυψες. Στο προσωπάκι της ζωγραφίστηκε η χαρά του κόσμου.

Όταν τελείωσες ήταν η ώρα της διανομής του μεσημεριανού τους. Απόμενε ώρα μέχρι νάρθει το παρεάκι για τις απογευματινές υποχρεώσεις. Ευκαιρία να ξαποστάσεις. Βρήκες μια απόμερη σκιά, ακούμπησες την πλάτη στο δέντρο και μασουλούσες ένα μήλο που έβγαλες απ' τη τσέπη. Έγειρες και βυθίστηκες στις σκέψεις σου. Σε τάραξε ένα θρόισμα στη γη, γυρνάς και τα ματάκια πάλι εμπρός σου. Κρατούσε στα χέρια της ένα σακουλάκι με ψωμί κι ένα πιάτο φακές. Σου τα πρόσφερε μαζί με μια σφικτή αγκαλιά και τρέχοντας χάθηκε στον καταυλισμό.

Χάθηκες κι εσύ, αθεράπευτα χάθηκες....... να το ξέρεις.

Ν.Ξ.