Τετάρτη 18 Σεπτεμβρίου 2013

Η χορωδία του Χαρίτωνα (2005)

Προβολή ταινίας

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου, 9:00 μμ
στο Υπόγειο της Α.ΠΑ.Ν.
Μουδανιών 2,
Νεάπολη

Μια κωμωδία για τη ζωή και τους ανθρώπους σε μια επαρχιακή πόλη στην δεκαετία του '60.

Σενάριο - Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Καραντινάκης
Πρωταγωνιστούν: Γιώργος Χωραφάς, Μαρία Ναυπλιώτου, Δημήτρης Πιατάς, Αλέξανδρος Λογοθέτης, Χρήστος Στέργιογλου, Βασίλης Κολοβός, Ακύλλας Καραζήσης, Στέφανος Καραντινάκης
Διάρκεια: 116’

Διακρίσεις

  • 1ο Βραβείο Ταινίας Μυθοπλασίας Μεγάλου Μήκους, Βραβείο Ήχου, Κρατικά Βραβεία Ποιότητας 2005.
  • Βραβείο Κοινού, 46ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2005.
  • Βραβείο Καλύτερης Ταινίας και Σκηνοθεσίας, Α' Γυναικείου Ρόλου, (Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Αλεξάνδρειας).

Υπόθεση

Άνοιξη του '68.
Μια μικρή επαρχιακή πόλη βρίσκεται σε αναβρασμό. Όλοι ζουν στο ρυθμό του Ετήσιου Διαγωνισμού Χορωδιών της περιοχής. Ο Χαρίτων, διευθυντής του Γυμνασίου, εμπνέει και καθοδηγεί τη σχολική χορωδία.
Ο νεοαφιχθείς Διοικητής του στρατοπέδου της πόλης έρχεται να "αναμορφώσει" τις συνήθειες των κατοίκων.
Οι ήρωες όμως του "γαλατικού" αυτού χωριού θα αφοπλίσουν με χιούμορ και "τρέλλα" τη χούντα και τον απεσταλμένο της διοικητή...

Κριτική ταινίας από τον Γιώργο Ζερβόπουλο - cine.gr

Υπάρχουν κάποιες στιγμές που ο νους, ψάχνοντας νοσταλγικά να επιστρέψει σε κάποιες παλιότερες θύμισες, που για πάμπολλους λόγους μπορεί κάποτε να αποτυπώθηκαν στο μυαλό, παλεύει να επαναφέρει στην μνήμη ολάκερη εκείνη την εικόνα της τότε εποχής, αλλά συνήθως το αποτέλεσμα είναι ημιτελές. Πραγματικό δεκανίκι της μνήμης έχει αποτελέσει ουκ ολίγες φορές το σελιλόιντ, που μέσα από αναμνήσεις άλλων – σκηνοθετών, σεναριογράφων - οι οποίες καταγράφονται σε κινηματογραφικά πλάνα, υποβοηθά τον θεατή να ταξιδέψει νοερά σε εκείνες τις ημέρες, να ξανανιώσει κάποιο γνώριμο περιβάλλον που κυρίως λόγω της παρόδου πολλών ετών δεν μπορεί ο εγκέφαλος να αναπαραγάγει. Ακριβώς ένα τέτοιο ταξίδι στον χρόνο σε ένα δίωρο déjà vu, μου προέκυψε τελείως απρόσμενα παρακολουθώντας το τόσο όμορφα στημένο φιλμ του Καραντινάκη, που κατάφερε να με κάνει να βουρκώσω σε κάποιες στιγμές του…

Η ελληνική επαρχία, αμέσως μετά την εγκαθίδρυση με πραξικοπηματικό τρόπο της κυβέρνησης Παπαδοπούλου στην εξουσία, κατόπιν των γεγονότων της 21ης Απριλίου, ακόμη δεν έχει αντιληφθεί πλήρως του τι έχει συμβεί στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Σε μια απομακρυσμένη από τα κέντρα αποφάσεων πόλη, οι πάντες ασχολούνται με το πώς θα καταφέρουν να κερδίσουν την ετήσια Ολυμπιάδα χορωδιών, έναν μουσικό διαγωνισμό, που η νίκη δίνει ιδιαίτερο κύρος σε όποιον την κατακτήσει. Ανάμεσα στους διεκδικητές και η σχολική χορωδία, της οποίας διευθυντής είναι ο φιλελεύθερων φρονημάτων γυμνασιάρχης Χαρίτωνας Ουλιάνοφ, πρόσφυγας που δημιούργησε η άνοδος των μπολσεβίκων στην εξουσία της Ρωσίας, που δείχνοντας αμέριστη αγάπη στους μαθητές του έχει κερδίσει την εκτίμηση τους. Όπως άλλωστε και του συνόλου των κυριών της περιοχής, που γοητεύονται έντονα από τον ατίθασο του χαρακτήρα. Όλα αυτά όμως μέχρι να καταφτάσει ο καινούργιος εντεταλμένος της στρατιωτικής διοίκησης, σκληροτράχηλος και λάτρης της πειθαρχίας, Ταγματάρχης Δημητρίου…

Η υπόθεση εξιστορείται μέσα από την ματιά ενός μικρού γυμνασιόπαιδου, του σκανταλιάρη Γρηγόρη (ο 14χρονος Στέφανος Καραντινάκης είναι μια μικρή έκπληξη στον ρόλο), που σίγουρα δεν είναι ο καλύτερος μαθητής της τάξης είναι όμως ο πιο συνεσταλμένος. Ίσως και ο πιο ερωτευμένος, αφού τα συναισθήματα του για την συμμαθήτρια του την Ευγενία δεν κρύβονται εύκολα. Μέσα από το αθώο του βλέμμα, επιχειρείται με γλαφυρό τρόπο η προσέγγιση της έννοιας της ελευθερίας έκφρασης, αγαθού που στερήθηκε ο ελληνικός λαός κατά την πολύ δύσκολη περίοδο της Επταετίας.

Είναι αλήθεια πως σκηνοθετικά ο Γρηγόρης Καραντινάκης, έχοντας μελετήσει άριστα την σχολή του Cinema Paradiso, καταφέρνει να αναβιώσει με απόλυτο τρόπο την εποχή που τα σύμβολα της χώρας υπήρξαν ο αναγεννημένος Φοίνικας και η Βασίλισσα Κέρβερος, Φρειδερίκη. Χρησιμοποιώντας ως φυσικό ντεκόρ, το ορεινό χωριό του ομορφότερου νησιού της Μεσογείου, της Κέρκυρας, καταφέρνει μονομιάς να κερδίσει το καλλιτεχνικό στοιχείο της υπόθεσης, γιατί είναι γνωστό πως οι Φαίακες φημίζονται για την μουσικότητα τους. Από την άλλη μεριά αναβιώνει υπέροχα σκηνικά κλισέ της εποχής – οι σχολικοί χάρτες, οι ήρωες του 21, οι γαλανόλευκοι τοίχοι – σε τέτοιο βαθμό που ένιωσα στο λαιμό εκείνη την περίεργη φαγούρα του κάτασπρου κολάρου της…μπλε ποδιάς!

Σίγουρα όμως αυτή η επιμονή του δημιουργού (είναι πασιφανές πως το σενάριο αποτελεί ένα παζλ παιδικών βιωμάτων του ιδίου αλλά και των δύο σεναριογράφων Γιώργου Μακρή και Δημήτρη Βάκη) στην νοσταλγία λειτουργεί εις βάρος της μελέτης των χαρακτήρων, που σε αρκετά σημεία είναι ελλιπής. Κάτι που δεν αφορά τόσο τον βασικό πρωταγωνιστή, τον γεννημένο νικητή Χαρίτωνα που ερμηνεύει έξοχα ο διεθνής Γιώργος Χωραφάς, καταφέρνοντας ότι δεν πέτυχε στην Κουζίνα, να σηκώσει στην έμπειρη πλάτη του το μεγαλύτερο κομμάτι του πρότζεκτ, όσο την αμφιταλαντευόμενη Ωραία Μαθηματικό Ελένη, που παίζει η πανέμορφη Μαρία Ναυπλιώτου, ένα υβρίδιο κορμοστασιάς Μαλένας και σεξουαλικότητας Ματσούκα, με εικοσαπλάσιο – τουλάχιστον - υποκριτικό ταλέντο!

Πληθώρα από ρολίστες συνοδεύει τους κύριους χαρακτήρες, από τους οποίους ξεχωρίζουν ο Ακύλας – Ταγματάρχης – Καραζήσης, ο Δημήτρης – Καπόνε – Πιατάς, ο Χρήστος – Δράκος - Στέργιογλου και ο σπουδαίος Βασίλης – επαναστάτης Παππούς – Κολοβός, σε ρόλους που λίγο πολύ δημιουργούν το ηθογραφικό υπόβαθρο στο οποίο κινείται η «Χορωδία». Ένα φιλμ που δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την τηλεορασόπληκτη σύγχρονη ελληνική σκηνή, αλλά επιχειρεί μέσω μιας δυσβάσταχτης για την πατρίδα μας χρονικής στιγμής να αναδείξει την σημασία του ελεύθερου πνεύματος. Σίγουρα θα συγκινήσει αρκετά αυτούς που τραγούδησαν πολλάκις – κατ υπόδειξην των «επαναστατών» - τα «Φουσάτα» ή που θυμούνται τα πρωτόγονα βίντεο κλιπς της Υ.ΕΝ.Ε.Δ., με άσματα του ύφους «Που ναναι ο ίσκιος σου Θεέ»…

Σκηνοθετικό σημείωμα

Το σενάριο του Χαρίτωνα ήταν για μας μια περιπέτεια που κράτησε επτά ολόκληρα χρόνια. Γράφτηκε και ξαναγράφτηκε γιατί θέλαμε μια ταινία πολύ χαρούμενη, πότε - πότε ειρωνική, κάποτε λίγο μελαγχολική, αλλά διαρκώς παθιασμένη. Γιατί θέλαμε ένα σενάριο που να μιλάει για την ίδια τη ζωή. Τη ζωή όπως θα θέλαμε να είναι. Γιατί η ζωή είναι πάντα παθιασμένη και μέσα στο πάθος, όλες οι άλλες όψεις της συνυπάρχουν. Στη μικρή μας επαρχιακή πόλη, οι άνθρωποι είναι πιο ανοιχτοί, πιο γνήσιοι, πιο κοντά ο ένας στον άλλο, πιο ζωντανοί, πιο δικοί μας. Οι χορωδίες και ο διαγωνισμός είναι η αφορμή γι? αυτούς να βρουν άλλους δικούς τους ανθρώπους, να γίνουν ομάδα και να παλέψουν, όχι μόνο για να νικήσουν αλλά για να ακουστούν καλύτερα μαζί. Κάπου εδώ πέφτει ουρανοκατέβατη η δικτατορία, μια παράλογη εξουσία που πέρα από ότι σημαίνει για τον καθένα, όπως σε κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς, στο τέλος γίνεται κωμωδία. Μια κωμωδία για την πάλη ανάμεσα στην ελευθερία, την ηθική τάξη και την εξουσία. Του θέλω και του πρέπει κάθε ήρωα, που θα συγκρουστούν αναπόφευκτα και ακραία μέσα από τον έρωτα σε όλες του τις εκδοχές - παθιασμένο, ώριμο, νεανικό, ως και με... αξιώματα. Αφηγητής μας, ο Γρηγόρης, που αν δεν ήταν χαρακτήρας, θα ήταν ο φακός ενός τρελού ρεπορτάζ. Στο ταξίδι του προς την εφηβεία θα γνωρίσει πλούσια συναισθήματα, αγάπη, φόβο, ευχαρίστηση, απογοήτευση, ανάγκη, ενοχές, χαρά - αυτό που λέμε πραγματική ζωή. Oλη αυτή η πολύχρωμη χορωδία με το Χαρίτωνα επικεφαλής, θα μας επιτρέψει να τραγουδήσουμε μία ωδή στην ελληνική επαρχιακή ζωή. Να ξαναβρούμε μέσα σ? αυτήν, τη σπίθα αυτού του αιώνιου πού υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.

Δείτε το trailer της ταινίας

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου