Victor Hugo
Προβολή ταινίας το Σάββατο 1 Δεκεμβρίου, 9:00 μμ στο Υπόγειο της Α.ΠΑ.Ν. Μουδανιών 2, Νεάπολη
Γαλλική ταινία, σκηνοθεσία Ρομπέρ Γκεντιγκιάν με τους: Ζαν-Πιερ Νταρουσέν, Αριάν Ασκαρίντ, Ζεράρ Μεϊλάν
Λίγα λόγια για την ταινία
Ο Μισέλ και η γυναίκα του ζουν μια ήρεμη και ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, που στηρίζεται και στις δυνατές και ειλικρινείς φιλικές σχέσεις που έχουν αναπτύξει σχεδόν τριάντα χρόνια. Μια ημέρα όμως το ζευγάρι και οι φίλοι του δέχονται επίθεση μέσα στο ίδιο τους το σπίτι και οι ληστές τούς παίρνουν ό,τι χρήματα βρίσκουν. Με το πέρασμα του χρόνου οι αστυνομικοί ανακαλύπτουν τους ληστές, που δεν είναι άλλοι από κάποιους νεότερους συναδέλφους του Μισέλ. Μάλιστα ο ένας από αυτούς διέπραξε τη ληστεία για να βρει χρήματα και να ταΐσει τα πεινασμένα και εγκαταλειμμένα από τους γονείς τους μικρότερα αδέλφια του. Το ζευγάρι σοκάρεται και όταν συνέρχεται ψυχολογικά, αποφασίζει να πάρει υπό την προστασία του τα δυο μικρά παιδιά.
Η ταινία του Robert Guédiguian, Les neiges du Kilimandjaro/ Τα Χιόνια του Κιλιμάντζαρο είναι εμπνευσμένη από το ποίημα του Βίκτωρ Ουγκώ, "Καλοί που είν’οι φτωχοί" (Les Pauvres Gens) (Απόδοση: Ντέση Βερβενιώτου)
“Η γειτόνισσά μας πέθανε εψές. Θα ’ταν σαν έλειπες.
Άφησε πίσω δυο μικρά, μωρά παιδιά, ευάλωτα. Γουίλιαμ και Μαντελίν.
Το ένα απλά τραυλίζει, το άλλο μόλις που βαδίζει.”
Ο άνδρας έδειχνε βαρύς και στη γωνιά διωγμένος
Το γούνινο μπερέ του, στη θάλασσα και τη βροχή λουσμένο,
Πιάνοντας το κεφάλι, μουρμούρισε δειλά – τι τέλος!
“Έχουμε πέντε παιδιά, μ’ αυτό επτά” είπε αυτός.
“Και ήδη με αναβροχιά θα κοιμηθούμε
Χωρίς τροφή πολλές φορές το δίχως άλλο. Και το λοιπόν;
Δε φταίω εγώ. Μπορούνε και ατυχίες να συμβούνε.
Θα ’ταν επιθυμία του καλού Θεού. Τι να πω.
(…)
Σύρε και φέρ’ τα, γυναίκα. Θα φοβηθούν πολύ
αν με νεκρούς ξυπνήσουν μόνο.
Ήταν η μάνα τους που χτύπησε την πόρτα,
Πρέπει να έρθουνε κοντά μας τα μικρά.
Αδέρφια θα γενούν για τα παιδιά μας,
Και στην αγκάλη μου θα μένουν στα ζεστά.
Μόλις στο σπίτι μας τους ξένους τούτους δει,
Ο Θεός θα δώσει άλλη τόση πια τροφή.
Θα κοπιάσω. Κρασί άλλο δε θα πιω-
Σύρε και φέρ’ τα. Γιατί διστάζεις, αγαπημένη;
Έτσι καμώνεσαι να προχωράς εσύ;
Κι εκείνη έκανε στην άκρη για να πει “Ήρθαν οι ξένοι!”
Σχόλια του σκηνοθέτη
Για μένα, ένα από τα πιο σοβαρά θέματα στη σημερινή κοινωνία είναι ότι δεν υπάρχει πια ταξική συνείδηση. Με την έννοια ότι δεν μπορείς πια καν να πεις "εργατική τάξη", γι’ αυτό μιλάω για "φτωχούς ανθρώπους". Αλλά, η πραγματική επίγνωση του να είναι κανείς "φτωχός άνθρωπος" δεν υπάρχει. Όπως είναι η κατάσταση, δεν υπάρχουν πια στην Γαλλία αυτές οι τεράστιες βιομηχανικές οντότητες όπου το ΄70 και το ΄80, τρεις χιλιάδες εργάτες θα έβγαιναν από το εργοστάσιο. Η ταξική συνείδηση εκείνον τον καιρό ήταν όχι μόνο πιθανή, αλλά και ευνόητη: την ενσάρκωναν οι χιλιάδες άνθρωποι με τις εργατικές φόρμες, αυτοί οι εργάτες "με τα μπλε κολάρα". Και, φυσικά, αυτοί οι άνθρωποι ήταν μαζί, είχαν κοινά συμφέροντα, ακόμα και όταν είχαν διαφορετικές ταυτότητες. Δεν είναι δύο τύποι πληθυσμών: oι αυτόχθονες, εργαζόμενοι, που ανήκουν σε σωματεία και έχουν σπίτια από την μία, και από την άλλη οι άνεργοι μετανάστες, οι εγκληματίες από το κέντρο της πόλης ή τα φτωχά προάστια. Η πολιτική και το σινεμά μπορούν να ξεσκεπάσουν αυτή την διανοητική απάτη.
Για τις νεότερες γενιές, σε ό,τι αφορά τους "νεόπτωχους", θέλαμε να μιλήσουμε για αυτούς που εντελώς χτυπημένοι από την φτώχεια είναι πιο επαναστατημένοι από τους κύριους χαρακτήρες που έχουν βρει μια εύθραυστη ισορροπία, μόνο και μόνο επειδή οι συνθήκες τους επέτρεψαν να το κάνουν, αποσυρόμενοι σε μια εσωτερική μοναχικότητα μέσα στην μικρότερη ομάδα που υπάρχει, την οικογένεια. O Christopher, από την μεριά του, ξεπερνάει το όριο, επειδή δεν έχει άλλη επιλογή, καθώς ανακαλύπτουμε ότι πλήρωσε το ενοίκιο του με τα χρήματα που έκλεψε και ότι η οικογένεια του είναι στην πραγματικότητα τα δύο αδέλφια που μεγαλώνει μόνος του.
Πηγές: cinephilia.gr, topontiki.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου