Α.Πα.Ν.: Μανταρίνια (2013)

Προβολή Ταινίας

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2016
ώρα 9:00 μμ
στο Υπόγειο της Α.Πα.Ν.
Μουδανιών 2,
Νεάπολη

Σκηνοθεσία/Σενάριο: Zaza Urushadze
Ηθοποιοί: Lembit Ulfsak, Elmo Nüganen, Giorgi Nakashidze, Mikheil Meskhi, Raivo Trass Διάρκεια: 86'

Κριτική Ταινίας (Εξώστης)

Στην πρώτη της υποψηφιότητα για το βραβείο ξένης ταινίας, η Εσθονία εμφανίζεται με μια ταινία αρκετά γνωστής, ίσως και εξαντλημένης θεματολογίας, αυτής του εμφυλίου πολέμου μέσα στις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Η ταινία του Ζάζα Ουρουσάζε μας πάει πίσω στο 1990, για να αφηγηθεί τον πόλεμο της Γεωργίας. Στην ευρύτερη περιοχή της Αμπχαζίας, δυο Εσθονοί θα ξεμείνουν σε ένα έρημο χωριό, στην προσπάθεια τους να μαζέψουν μια σοδειά από μανταρίνια που καλλιεργούν. Καθώς η μάχη μεταξύ Γεωργιανών και ανταρτών μαίνεται, δύο βάρια τραυματίες από τα αντίθετα στρατόπεδα θα ξεμείνουν πίσω, αναγκάζοντας τον έναν από τους δυο αγρότες (στέρεη, γεμάτη συμπόνια και σοφία η ερμηνεία του Λέμπιτ Ούλφσακ) να τους περιθάλψει κάτω από την ίδια στέγη.

Περιεκτικό και συνοπτικό, αλλά παράλληλα εύστοχα συγκινητικό, το αντιπολεμικό δράμα του Εσθονού σκηνοθέτη -ο οποίος υπογράφει και το σενάριο- καταφέρνει ρίχνοντας βαρύτητα σε ελάχιστους χαρακτήρες, να μεταδώσει τη σκέψη και την τραγικότητα μιας ολόκληρης περιοχής και τον ανθρώπων της. Αυτών που βρίσκονται ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά, μιας σύγκρουσης που ούτε θελήσαν, ούτε στηρίξαν, αλλά παρόλα αυτά τους γέμισε απώλειες. Η απλοϊκότητα του σενάριου μπορεί να φαντάζει υπονομευτική για τον εγχείρημα, στην ουσία όμως δεν είναι. Και αυτο συμβαίνει γιατί το φιλμ κατορθώνει να αγγίξει με την αμεσότητα των σκηνών του, τη μελαγχολία ενός τόπου που χάνεται, που γκρεμίζεται και παρασέρνει ό,τι βρει μπροστά του, αλλά και τον χαμένο ανθρωπισμό που μπορεί σε στιγμές να αντισταθεί στη βιαιότητα, αγγίζοντας ίσως σουρεαλιστικά αυτούς που δεν έχουν ακόμη ολοκληρωτικά χαθεί. Οι αγροτικές εικόνες ψάχνουν μια ποιητική διέξοδο, όχι όμως και συναισθηματική. Δεν στοχεύουν στην εύκολη συγκίνηση, έτσι όταν λουστούν από το βίαιο φως των εκρήξεων, η πρόσκρουση είναι βιαιότερη. Το "Tangerines" μοιάζει να μην χαρίζεται τελικά σε κανέναν, κάνοντας τον τελετουργικό θρήνο να μοιάζει ως την πιο λυτρωτική και συνάμα την πιο λογική κατάληξη.